This is it : ground zero

    برگشته ام به نقطه ی صفر . میخواهم همین اول کار تکلیفم را با این وبلاگ روشن کنم . به نظر من آدمیزاد هر کاری را برای انگیزه ای انجام میدهد . انگیزه ی من از خلق یک وبلاگ چیست ؟ چرا وبلاگ مینویسم ؟

    اگر بخواهم در همین جملات آغازین ، یک جورصداقت انتحاری به خرج دهم (!) باید بگویم بدم نمیامد ملت بیایند برایم کامنت بگذارند که چه افکار عمیقی داری و فلان و بهمان . به نظر من میل انسان به تحسین شدن کتمان ناپذیر است . اما آیا هدفم از نوشتن وبلاگ این بود ؟ به نظرم نه . اصلا آیا من واقعا افکار عمیقی دارم؟ نسبت به خیلی از هم سن وسالانم بله ؛ ولی نسبت به خیلی ها هم نه . شاید بشود گفت آنقدرها هم پَرت نیستم اما از طرفی نخبه هم نیستم . میانمایه ام . مثلا افکار مرا مقایسه کنید با افکار یکی از این جوانان "خروس صفت" اینستاگرامی . خب مسلما برتری قاطع با من است .  اما از سوی دیگر فرض کنید بخواهم افکارم را با افکار برتراند راسل در 19 سالگی بسنجم .مسلما من به لحاظ فکری در مقابل راسل 19 ساله چیزی بیش از یک اورانگوتان نابالغ نیستم .

    پس بالاخره افکار من عمیقند یا نه ؟ شاید بهتر است بپرسیم "عمیق" بودن یعنی چه ؟ چه متر و معیاری برای سنجش عمق افکار ما وجود دارد ؟ آنچه در ادامه مینویسم پاسخ _احتمالا اشتباه_ من به این پرسش است .

    امور بسیاری هستند که درباره ی آنها تفکر میکنیم : " زندگی" ، "خدا" ، "اراده" ، "اخلاق" ، "جامعه" و خیلی چیز های دیگر. مثلا چه چیزی باعث میشود که بگوییم فلانی افکار عمیقی درباره ی "جامعه" دارد ؟ پاسخ من این است که میزان نزدیکیِ ذهنیت ما به "حقیقت" یک "پدیده" است عمق افکار ما درباره ی آن "پدیده" را نشان میدهد . یعنی هر چه من نسبت به حقیقت پدیده ای به نام "جامعه" آگاه تر باشم ، افکارم در این زمینه عمیق تر است . مثلا من از دوارن دبیرستان به این نتیجه رسیدم که جامعه بیشتر یک وسیله است (؟) وسیله ای که محصول همکاری انسانها برای تامین نیاز های معیشتی شان است . تو کار میکنی تا پول بدست بیاوری و نیاز خودت را تامین کنی و از سوی دیگر با خدماتی که ارائه میدهی نیاز های دیگران را . چنین تفکری باعث میشود که خودم  را غرق در مناسبات احمقانه ی جامعه نکنم . مثلا به دنبال لباس آنچنانی یا خانه ی آنچنانی یا ماشین آنچنانی نباشم چرا که اینها همه وسائلی هستند برای تامین نیاز های ما . حالا بماند که بعضی از این وسائل ، خود نیاز آفرین شده اند و زندگی را سخت تر هم کرده اند . به هر حال برای من که فکر میکنم بخشی از حقیقت جامعه این است ، دیگر مهم نیست موبایلم فلان برند مزخرف را داشته باشد یا نه . اما از سوی دیگر فلان جوان "خروس صفت" اینستاگرامی که از این بخشِ حقیقت جامعه غافل است ؛ خود را اسیر این تجملات میکند .

    حالا برگردیم به سوال اول چرا وبلاگ مینویسم ؟ برای خودنمایی ؟ گفتم که تحسین شدن را دوست دارم اما هدفم خودنمایی نیست . چون من میدانم که آنقدر ها هم افکار عمیقی ندارم و نسبت به حقیقت خیلی از امور آگاه نیستم .  اصلا همین  که میگویم مبنای عمیق بودن افکار "آگاهی هر چه بیشتر ازحقیقت" است ؛ میتواند غلط باشد . اصلاحقیقت یک امر چه گونه کشف میشوند ؟ "حقیقت" یعنی چه ؟ "امر" یعنی چه ؟ شاید من این "واژه" ها را دارم اشتباه به کار می برم . می بینید ! من حتی از حداقل وسایل یک نویسنده یعنی "واژه" های مناسب هم برخوردار نیستم .

2

    من افکار زیادی در سرم دارم . بعضی از این افکار به نظر خودم جالبند . به نظرم ارزش این را دارند که از ذهنم بیرون بیایند و شنیده شوند . شاید برای اینکه میل به برقراری ارتباط با دیگران دارم .

    مدت ها پیش یک غازقولنگی وجود داشت به نام علی . علی بهترین دوست من بود . من تمام افکارم را با او درمیان می گذاشتم . علی هیچ وقت افکارم را نادیده نمیگرفت ؛ اغلب به سه طریق واکنش نشان میداد . یا میگفت : "چه جالب ! منم قبلا دقیقا راجع به همین حرفت فکر کرده بودم" یا اینکه می گفت "چه جالب! من تا حالا از این زاویه بهش فکر نکرده بودم" . یا مخالفت میکرد و میگفت : "اشتباه می کنی ؛ من طور دیگه ای فکر میکنم" . و تمام این پاسخ ها برای من یک معنا داشت ؛ اینکه ما دنیا های مشابهی داریم .
    من اینجا دوستانی پیدا کرده ام که دنیایی مشابه من دارند  علایقشان شبیه به علایق من است افکارشان برای من آشناست . شاید به نوعی دارم خلا "تنهایی" ام را اینجا پر میکنم .

    مخلص کلام اینکه من نه متفکرم و نه نویسنده یک آدم سردرگمم که تنهایی ام را اینجا فریاد میزنم . من چیزی جز یک آدم حَرّاف و تنها نیستم .

    اینجا تفکراتم را مینویسم . نمیدانم واقعا درست فکر میکنم یا نه . نمیدانم اصلا "تفکر" ، ارزش محسوب میشود یا نه . شاید کار درست را همان جوانان "خروس صفت" اینستاگرامی میکنند که به دنبال چیزی جز لذت از زندگی و این مزخرفات نیستند .

    چرا تفکر را ارزشمند میدانیم ؟ چرا من نباید بروم پی کثافکاری های مرسومی که بعضی از همسن و سالانم در آن غرقند ؟ اصلا چرا گفتم کثافتکاری ؟ مگر این کار ها کثیفند ؟ چه کسی معیارش را تعیین می کند .


    میدانید  مشکل از آنجایی شروع می شود ک هر چقدر هم خودم را در مخدر و مسکر غرق کنم کنم ؛ باز هم ندایی هست که مرا به تفکر درباره ی زندگی وا میدارد و من هر از چندی به بعضی مسائل فکر میکنم .و همین که شروع به فکر کردن میکنم میبینم که چقدر دست من از "دانایی" کوتاه است . من ذهن توانایی ندارم . در واقع نه آنقدر نابغه ام که نگاهی کشف کنم و نه آن قدر فرومایه ام که چشم هایم را ببندم . من میانمایه ام . و ما "میانمایه" ها بدبخت ترین موجودات روی کره ی زمین هستیم .

    به صحت همین جملات مزبور هم شک دارم . تبدیل شده ام به هیچ مطلق .

    به هر حال شاید روزی به این نتیجه برسم که وبلاگ نوشتن اتلاف وقت است .

(پرهام به روایت دخترعموی ی گودزیلایش :|)

اگر این پست را میخوانید احتمالا من مُرده ام !

    هر جا ارتباطی بین انسانها شکل بگیرد هنجار هایی هم پدید می آیند . فضای مجازی هم همینطور است . اینجا هم در ارتباط با دیگران ، ناگزیر باید هنجار هایی را رعایت کنی تا از ایجاد دلخوری و تعارض ممانعت شود . مثلا اینکه طرف مقابل را به صورت اول شخص خطاب کنی یا سوم شخص . اینکه راجع به چه موضوعاتی حرف بزنی و چه حرف هایی را به زبان نیاوری و خیلی باید و نباید های دیگر . 

     همین حذف وبلاگ هم پرسش برانگیز است . آیا من حق داشتم وبلاگم را حذف کنم ؟ به هرحال وبلاگ من دویست سیصدتایی نظر داشت . هزاران واژه و جمله ای که توسط دوستان دیگر اینجا نگاشته شده بودند . آیا من این حق را داشتم که همه را بسوزانم ؟ نمیدانم . به هر حال اگر اخلاق را زیر پا گذاشته ام باید معذرت بخواهم . راستش همه چیز از آنجایی شروع شد که آدرس وبلاگم را در هیستوری گوشی پدرم دیدم ! این کابوس من بود . به معنای تحت اللفطی کلمه "کابوس" من بود ! چون از آن موقعی که نوشتن را در دفتر خاطراتم شروع کردم بعضی شب ها خواب می دیدم که پدرم دفتر خاطراتم را پیدا کرده است و دارد مرا به خاطر مزخرفاتی که نوشته ام مواخذه می کند ! شاید مسخره به نظر برسد ولی به هرحال آن قدر برای من جدی بود که دکمه ی حذف وبلاگ را با طیب خاطر بفشارم !

    خلاصه از دوستانی که در این مدت به من لطف داشتند ممنونم و امیدوارم عذر مرا بپذیرید ؛ به هرحال آدم مجنون را نمیشود مجازات کرد !

پ.ن. شکل و شمایل این پنیرهای سوئیسی از بچگی برایم جالب بود . آدم ها همانی هستند که در بچگی بودند . هوم ؟ مسخره نکنید اسممو :)